Het vrouwentoilet dilemma.

Ik geef het toe. Vrouw zijn heeft zo zijn voordelen. Je vrouwelijke charmes in de strijd gooien bijvoorbeeld, of achterop de fiets bij een jongen door de stad rijden, de deur voor je laten open doen door een echte gentlemen. Ja, vrouw zijn is echt niet zo slecht. Alleen wanneer je, na het eten van (zoute) sushi en het onvermijdelijk drinken van vele glazen water, op staat om je knappende blaas te verlichten kan je beter een man zijn.

Het valt niet te ontkennen dat de rij bij de mannen wc’s zonder uitzondering korter is dan die bij de vrouwen wc. Wij vrouwen staan daar ongemakkelijk, van het ene been naar het andere been wippend, in de rij. Geduldig, maar wanhopig. We zijn het gewend, zou je kunnen denken, maar niets is minder waar. Wanneer ik de deur naar de toiletten open en ik niets vermoedend wacht tot één van de twee vrouwelijke toiletten beschikbaar wordt valt mijn oog op het lege heren toilet. Eerlijk is eerlijk, je kan maar zó lang heen en weer wippen voordat het tijd is om actie te ondernemen. Haar fatsoeneren, gezicht natmaken, een slok water nemen, Instagram bijwerken, mail lezen. Hoe laat is het ondertussen?

En daar gaat het dan. Samen met de laatste druppel water die mijn blaas doet overlopen verlies ik mijn laatste beetje vrouwelijk zelfrespect. Bliksemsnel schiet ik de, nog steeds lege, heren toilet binnen. Ik hoef je nu natuurlijk niet te vertellen dat ik me opgelucht voel, de wanhoop zakt langzaam weg. Ik denk net ‘dat heb je slim opgelost’ wanneer ik de deur weer open doe en een wachtende rij van twee verbaasde mannen me van boven naar beneden opnemen met een zowel verwarde als verbaasde blik in hun ogen. Eh ja, dat dus.